Günümüzde yaşamış manâlı alimlerden görülen Ahmed İslamoğlu, üç önce çare gördüğü hastanede vefat etti. Kayseri’nin Develi ilçesinde ikamet ettiğinden ötürü kendisi Develili Ahmed İslamoğlu olarak biliyordu. 80 yaşında vefat eden İslamoğlu’nun vasiyetnamesi ortaya çıktı.
İşte Develili Ahmed İslamoğlu’nin Vasiyetnâmesi
VASİYETNÂMEM
بسم لله الرحمن الرحيم
الحمد لله الذي خلق الموت والحيوة فقدره تقديرًا ، والصلوة والسلام على رسولنا ونبينا وشفيع ذنوبنا محمد صلى الله تعالى عليه وسلم جعله الله سراجا وقمرًا منيرًا، وعلى آله وأصحابه خير الخلق فى الهداية والرشادة والتقوى…
أما بعد: أشهد أن لاإله إلا الله وحده لا شريك له. وأشهد أن محمدًا عبده ورسوله لانبي بعده. إنا لله وإنا إليه راجعون. كل نفس ذائقة الموت. إنك ميت وإنهم ميتون. صدق الله العظيم.
Sevgili, Muhterem Evlâd-ı İyâlim ve Yakınlarım!
Evvelâ nefsime ve cümlenize Cenâb-ı Adalet ’dan ittikâyı tavsiye ederim. İnanç ve itikadım -الحمد لله- Ehl-i Sünnet ve ’l-Cemaat inancıdır. Bunca senelik irşâd hayatımda bu inancı yaşadım ve Allah için yaymaya çalıştım. Her kim hakkımda bundan gayrısını iddia ederse o, palavracı bir müfterîdir. Muhâkemeleşmemiz mahkeme-i kübra ’ya aittir.
İtikâden mezhebim Matûridî, amelen Hanefîdir. Meşreben Nakşîbendî ve Kâdirî tarîkına mensûbum. Dedelerimiz bir kaç yüzyıl evvel Arabistan ’dan Türkiye ’ye gelip yerleşmiştir. Şeceremizin Sâdât-ı Kirâm ’a mülhak bulunduğu sabittir. Ama şecerenin gaybûbeti ile bunun resmen ifşâ ve isbâtı mümkün olmamıştır. (العلم عند الله)
Ancak şurası unutulmamalıdır oysa, Cenâb-ı Hak katında kulun değeri soy sopla olmayıp ama takva ve tâat iledir.
“Ne sâl iledir, ne mülk iledir,
Beğim ululuk kemâl iledir.”
Nakşibendî tarîkına intisabım gerçekte ve resmi olarak, H. Mahmud Hakkı Sâmi (Ramazanoğlu) Seyhanî Hazretlerine, miladî 1954 yılında, on yedi yaşındayken vukû bulmuştur.
Seyr-i sülûk ’u tekmil edememekle beraber gençliğimin baharında şeriata riayetim, tarikat ve üstazlarıma muhabbet ve teslimiyetim nispetinde bu ulvî yoldan istifade ve istifâza eyledim. Envâr ’a nâil oldum. Rûhânî hazz-ı saadete mazhar oldum. الحمد لله
Terzilik mesleğinde iken ilim yoluna intisabım ise, Üstazım Yahyalı ’lı H. Hasan Efendi Hazretlerinin özendirme ve himmetleriyle oldu. 1948 senesinde on iki yaşındayken kendilerini gördüm ve içtenlikle âşık oldum. 1953 senesine değin beş sene muhabbet ve hicranları ile yanıp kavruldum. 1953 senesi 1 Haziran Pazar ertesi günü ikindi namazını müteakip Develi ’de ilk röportaj ve sohbet-i seniyyeleri ile müşerref oldum. Daha ilk sohbette büyük bir teveccühâtı bâtınıyyeye mazhar oldum. Gönül ve gözlerimizi cilây-ı fuyûzatla parlattılar الحمد لله.
İmam Gazalî rahmetullahi aleyh hazretlerinin “El Munkizu Mine ’d-Dalâl” isimli kitabında buyurdukları gibi: “Bir kimse ne değin ilim ve malûmat sahibi olursa olsun sûfiyye hazerâtının ahlâk ve âdâbı ile mütehallık ve müeddeb olmaya muhtaçtır.” Fakat işin başı şeriattır.
“Şeriattır cümle işlerin başı, Şeriatsız tarikat iblis işi”
Hem;
Şeriatsız tarîk olmaz,
Cahil sofu dinin bilmez,
Belki camiye de gelmez,
Bu kavimden firar etmek lazım.”
buyurulduğu gibi Yargı yolun ölçüsü şeriattır.
Şeriatın hilafına olan hâl, ahvâl, aşk, şevk, buluş, kerametin hepsi bâtıldır.
Sevgili ehl-i iyâl ve evlatlarım!
Rabbıma taalluk eden, namaz, oruç, hac, zekat, fıtra ve kurban gibi farz ve vacib olan kulluk vazifelerimde hata ve sehvü nisyânımın dışında, borcumun olmadığına kat ’i kanaatim hâkimdir, elhamdülillahi teâlâ.
Ömür boyu devletten alınan maaşla vazifey-i imamette ve hitâbette bulundum. Zaruret olmadıkça haftalık ve senelik izinlerimi de kullanmamaya gayret gösterdim. Binaenaleyh vazifelerimde devlete ve millete ait hakların helalliği için infakta bulunulmasını umûr-ı ahiretim için vasiyette bulunuyorum. Vefat günlerimde de mümkin mertebe Allah için bol sadaka verilip ruh-i âcizâneme bağışlansın.
Şu vasiyetnâmenin yazıldığı anda kimseye nakdî ve aynî bir borcumu hatırlamıyorum. Benim haklarım herkese helal olsun. Başkaları üzerinde unutulup kalmış nakdî ve maddî bir adalet kalmış veya hasbel-beşer incitip rencîde ettiklerim varsa onlar da lütfedip bu abd-i fakîr, Ali oğlu Ahmed İslamoğlu ’na umûmî haklarını helâl etsinler, bağışlasınlar, affetsinler. Cenâb-ı Hak katında duruşma-i kübrâ ’da zâyî olmaz, mükâfâta ve ecre mazhar olurlar İnşâallah.
Kitaplarımın tartma tarafı Arabca tefsir, hadis, fıkıh, ahlâk, tasavvuf, tarih, siyer ve emsâli kutsal herzamanki İslamî eserlerdir. Kırk yıllık bir mesaînin mahsûlüdür. Meâhız-ı İslâmiyyedir. Ehliyetli matlûbuna muhtaçtır.
Kitablardan ve ibârâtından meânîy-i dakîkayı (ince manaları) çıkaracak kimseler olmazsa klasik Arabca kütüphanesi cılız olan, ilmî tahkîkat ve tedkîkâta defalarca açık bulunan bir ilahiyat fakültesine -yalnız Arabca kitaplar vakf-ı sahîhla- ulûm-ı şer ’iyye-i münîreye hizmet için, Allah rızası için vakfım olur.
İrtihalim Develi ’de vaki olursa Fenese Yukarı Mahallesi Kabristanındaki aile mezarlığımızda, mümkünse abes bir mezara, değilse zevcem Bahriye merhûmenin kabrine, O da olmazsa Osman dedemin kabrine defnim yapılsın.
Cenaze ve kabrim hizmetinde bulunanlar vaziyetlerine kadar memnun edilsinler ve haklarını helal etsinler. Kabrim başında Kur ’lahza okunsun diye kimse iz ’ac edilmesin.
Kabrimin başına misket ya da tek taş dikilsin. Kabrimin unutulmaması için ismim, ata ismim, tevellüd ve irtihal tarihlerim yazılsın. Kabrimin üstüne rahmet, esinti ve yeşilliğe mani olan bir şeyler yapılmasın. Kabrimin üzeri toprak olarak açık kalsın. Çünkü hadis-i şerifte “yağan yağmur, esen rüzgâr, biten otlar, altındaki mevtânın mağfiretine vesiledir” buyurulur.
Hulâsa; kabrim ulemâ-i kirâm hazerâtının şânına lâyık, bid ’atten âri olsun. Sâde ve şer-i şerîfe uygun olsun.
Cenab-ı Adalet Celle Celâluhû Hazretleri kalbimizi ve kabrimizi pür nûr eylesin. Kabrin azab ve fitnesinden mahfûz buyursun. Cümlemize saadet-i dâreyn lütfeylesin. Âmin.
30 Şevval 1418 – 27 Şubat 1998
Cuma-Saat 23:11
Develi Kazası, Fenese Yukarı Mahallesinden
Mehmed oğlu, Ali oğlu,
AHMED İSLAMOĞLU
Develili Ahmed İslamoğlu kimdir?
Ailesi, Doğumu, Çocukluğu ve Yetiştiği Muhit İslamoğlu ailesi seyyid ve mutasavvıf bir aile olup asırlar öncesinden Arap yarımadasından Anadolu ’ya göç etmiş bir ailedir. Muhterem Ahmed İslamoğlu Hocaefendi, 1936 yılında Kayseri- Develi ’de dünyaya gelmiştir. Develi Fenese Mahallesi Mehmed Akif Camii ’nde yaklaşık kırk yıl İmam-Hatiplik vazifesinde bulunmuştur.
Ahamed İslamoğlu Hocaefendi, ömrünü ilme, irfâna ve müslümanların irşâdına adayan, delikanlılığında terzi tezgâhını terk edip kaht-ı ricâl devrinde ilim tahsil etmeye çalışan, hayatı boyunca evini okul ve medrese edinen, gençlik çağında büyük bir aşk ve heyecanla girdiği tasavvuf mektebinden feyiz alarak yetişen ehli hal sahibi, salih bir âlimdir.
O, senelerdir Mehmed Akif Camii ile evinde ziyaretçilerine ilim ve hikmet öğretmiş, onlara hizmet etmiş ve telefonlar aracılığıyla Müslümanların sorularını cevaplamış, sohbetlerde ve tavsiyelerde bulunmuştur. Develi Fenese ’deki mütavazı evinde Hocaefendiyi ziyaret edenler, onun elinde ya da kendine has rahle-masasının üstünde defalarca okunan bir kitap görmüş, birkaç dakikalığına da olsa okunan bölümleri dinleme bahtiyarlığına ermiş, dünyası ve âhireti için faydalı bir bilgi, bir ilim, bir hikmet ve bir nasihat almadan yanından ayrılmamıştır. Onu ziyaret edenler, hiç bir zaman ikramsız kalmamışlar, çaylarını veya ayranlarını yudumlarken gönüllerine tesir eden sözlerle, özlerini doyurmuşlardır.
Keza kendisi gezici vâiz gibi Kayseri-Nevşehir, Adana illerinin bir takım ilçe ve köylerinde, uzak yakından davet edildiği yerlerde, bir ömür vaiz ve sohbetleriyle insanların hizmetinde olmuştur. Davet edildiği yerlere mühim bir mâzereti yahut mutlaka gitmiş, mü ’minlerin neşe ve hüzünlerine iki taraflı olmuş, İslam ’ın gür sadâsını ve rahmet dolu tesellîlerini gönüllere ulaştırmak için düğün, dernek, cemiyet, tâziye ve tebrik ziyaretlerini daima bir fırsat olarak bilmiştir.
Mü ’minlerin Dertleriyle Dertlenen Bir Bilgin
Ahmed Hocaefendi, değerli varlığıyla sıhhati elverdiği ölçüde Müslümanların dertleriyle ilgilenmiş, müşkillerini çözmüş, yaralarına merhem olmuştur. Bir defasında, eşini ve çocuğunu trafik kazasında kaybeden bir mü ’minin acısını paylaşmak, onu tesellî edip derdine ortak elde etmek niyetiyle taziye ziyaretine bu arada yandaki mahdumlarına: “Yavrucuğum; işte, yaşamayı bunun için seviyorum. Bir mü ’minin gönül yangınına itfâiye vazifesi görebilir miyim, alev ateş yanan ateşlere su serpebilir miyim, diye…” buyurur.
Tekrar düğün tebriki için gittikleri komşularının ziyaretinden dönerlerken “Evet, işte bu!.. Allah için gönüllere hizmet etmek, bir mü ’minin gönlünü elde etmek… Çünkü, Cenâb-ı Hakk ’ın rızası gönüllere hizmettedir.” buyurmuş ve ziyaretten duyduğu sevinci yanındakilerle paylaşmıştır.
Terzilik Mesleğine Başlaması ve İlim Aşkı
1948 ’in sonlarında babası onu terzi çırağı olarak usta yanında verdi. 1950 senesinin Nisan ayında on dört yaşının içinde terzilik dükkânı açtı. Terzi çırağı iken Develi Çarşı Camii müezzini ve Asker Öğretmen namıyla tanıdık İbrahim Tuna ile tanıştı. Asker Hocanın, dükkâna gelip-gidip yaptığı sohbetler ve evliyaullahtan bahsetmesi gençliğin de heyecanıyla kendisine çok tesir ediyordu. Artık fırsat buldukça Asker Öğretmen ve onun imam ve müezzin arkadaşları ile birlikte oluyordu.
bu arada birlikte olduğu zâtlar da ilme başlamışlardı. Mehmed Bilici ve Numan Cebeci (Karamüftü) Hocalardan Tefsir-Hadis-Fıkıh-Akaid okuyorlardı. Genç Ahmed de, arkadaşları ve Asker Hocanın teşvikleri ile ilim öğrenmeye başladı. Lakin esnaflıkla bu meslek yürümemektedir. Makinenin bir tarafında kitap, bir tarafında müşterinin dikişi… Böyle devam ederken emsile-yapı biter fakat o bundan böyle ilmin tadını almıştır. Yaşı on yediye basınca ilim aşkı, ilimden hoşgörü aldıkça daha da artar. Fakat bir koltukta iki karpuzu taşımanın bilenler için cidden müşkil olduğunu seziş kuvvet değildir. Gündüz-gece, keza müşterinin dikim işleri ile meşgul olup, hem de ilme niyetlenmek… Makinenin ağzında dikilen bez, bir ucunda da bakılan kitap… Buradan sonrasını kendisi şöyle anlatır:
“1953 yılıydı, terziliğimiz devam ederken, Cenâb-ı Hakk, ilim tarafına ağırlıklı aşk verdi. Bir gün makineyi çevirmeye ayağımın gücü yetmedi. Mânâ maddeye galebe çaldı. İlim aşkı sardı, on yedi yaşındayım. Tutsam demiri koparırım Allah ’ın izniyle, fakat ayaklarım makineyi çeviremiyordu. Burada dünya bitti… Artık faaliyetimiz burada bitmişti. En Ince Ayrıntısına Kadar kendimi ilmî çalışmalara vereyim istiyorum ama kim bırakır? 1953 Haziran ayı idi. O devirde medreseli hafız baylar, hocaefendiler vardı. Bazı dünyalık medreseli vesâir Hocaefendiler merhum pederimi menfi yönden kışkırtma ediyorlardı. Babama şunu diyorlar.
“Hocalık dilenciliktir, cerciliktir (Maaş olmadığı için halktan para toplayarak devir yapmak zorunda kalıyorlardı) – hâşâ- okuyup da ne yapacak? Sanatkâr olmuş, dükkân, tezgâh sahibi olmuş, esnaf olmuş ne hoş! Öğretmen olup da cercilik yapıp millete el açıncaya dek çalışsın, para kazansın, adam olsun…”
Bir taraftan da dükkânın ve işimizin Ankara ’ya taşınması düşünülüyordu. Pederimizin niyeti önemli idi. Nihayet takımı, tezgâhı ve bizi olduğu gibi Ankara ’ya taşımaya karar verdiler. Dükkânı toplamaya başladık…
Ankara Yolculuğu Başlıyor
Fazla sürmeden apar topar Ankara ’ya hareket edilir. Ankara ’da kendimize tarafından, itfaiye meydanında bir meslek yerinde çalışmaya başladık. Ama ilim aşkıyla yanıp kavruluyor, daima ağlayıp duruyordum. Evimizle dükkân arası bir saatlik yolu, her gün yaya gidip geliyordum. İtfaiye Meydanı Camiinde, namazlarımızı gündüz vakti cemaatle kılıp fırsat buldukça Kur ’an-ı Kerim ezberlemeye çalışıyordum.
1953 yılının Temmuz, Ağustos ve Eylül ayları terzilikle ayrıca de ilim hasreti ile kavrularak geçti. Eylül ayında Pederim Develi ’ye gitmişti. Rüyasında İki Evren güneşi Rasûl-i Ekrem Efendimiz “Çocuğun yakasını bırak!” buyururlar.
Rasûlullah Efendimizin, “çocuğun yakasını bırak” ikazıyla her şeyi orada bıraktık ve Develiye geldik.
Sevgili Peygamberimizin şefaatiyle bırakılan yakamıza bir daha sarılan olmadı. Yetmiş sene oldu Elhamdülillah yakamız bırakılalı. İşi adamakıllı bırakıp kendimizi Arapça ve ulûm-u şer ’iyyeye verdik ve Mehmed Bilici Öğretmen ’dan okumaya devam ettik.
Ilk Resmi Vazifesi
1955 ’te Develi Meteris Camii ’ne resmen imam olur. Hatta “Nüfus kaydına tarafından yaşın dolmadı” diye, üç ay da ücret verilmez. Birincil kürsüye çıkışı ve vaaz vermeye başlaması ise Merhum Hacı Hasan Efendi ’nin teşvikleri ile şahsen onun da bulunduğu Yahyalı Yerköy Camii ’nde başlar. Develi ’deki birincil vaazı ise Çarşı Camii ’nde bir Kurban Bayramı vaazıdır. Kurban Bayramı vaazı için, Ahmed Hamdi Aksekili ’nin İslam Dini ’ni gözden geçirir. Öğüt tarafı için Oflu Yoğurtçuzade M. Emin Efendinin “Mecâlis-i İrşadiye”sinden yararlanır.
O dönem ne de olsa kaht-ı rical devridir. 18-19 yaşlarında genç bir vaizin kürside olması ırk için epeyce heyecan vericidir. Gençlerin önünü açmaya ve onları yetiştirmeye çalışan Develili âlim Kara Müftü Öğretmen vaazları takip eder, vaazdan sonra ayağa kalkarak:
“İşte vaiz böyle olur” diye genç Ahmed Hoca ’ya cesaret verir. Ara Sıra da ibâreyi çıkaramadığı yerlerde aşağıdan derhal önünü açar, ibareleri çözmesine takviye verir.
Sabahlara Değin Aralıksız Gaz Lambası Gecesi Vaazları
Ahmed İslamoğlu Hocaefendi, cami kürsülerinde ve ev sohbetlerinde, samimiyeti, üslûbunun güzelliği, gönülleri ve kulakları okşayan tok sesi, görenlerin unutamadığı nûr sîmâsı, sohbetlerindeki mevzûların sürükleyiciliği ve tatlılığı ile iz bırakmıştır. Özellikle kış mevsimlerinde üç-dört saat süren kandil gecesi sohbetlerini ve Ramazan-ı Şeriflerdeki sahur vaazlarını, merkezî sistemle camilerden, evlerinde radyolardan ve lokal televizyonlardan dinleyen Müslümanlar bunun canlı şahidi olmuştur.
İmam Hatip Okulları ve Öğrencilerine Hizmeti
1960 ’lardan daha sonra Kayseri İmam Hatip ’de okuyan talebeler için Develi ’de Merhum Asker Hoca ile Ahmed İslamoğlu Hocaefendinin öncülüğünde yaz kursları başlatılır. 1967-1968 yıllarında iki yaz bu kurslar yemekli ve yatılı ışık halkası gelir. Buradaki talebe sayısı bir ara 100 ’ü geçer. 1965 ’te Develi İmam Hatip Yaptırma ve Yaşatma Derneği kurulur. Derneği kurarken her sınıftan, esnaftan, öbür siyâsî tercih sahibi kimseleri de üye olarak alırlar. Bir öğretmenin vakfedilen arsası üstüne Develi imam hatip okulu yapı edilir. O tarihte temel atmakla tebeşir tutmak arası 150 gün sürer. 18 derslikli ve 3 kat olarak bina edilen okul, 800.000 liraya mal olur. Canla başla bir azim, çaba, ihlâs şevk içinde mektep binası tamamlanır. sonradan da yurt binası inşa edilir.
1980 öncesinde okul idaresi her Perşembe akşamı Ahmed İslamoğlu Hocaefendiden talebelere sohbet etmesini ister. Mektep mescidinde yatsıyı müteakiben başlayan ve halka da açık olan bu sohbetler aylarca devam eder. Bundan sonradan Hocaefendinin imam-hatip okulunun mescidindeki sohbeti, hoca odalarında öğretmenlere nasihat gibi irtibatı hiç kesilmez.
Hafta sonları yurtta kalıp köyüne ve kasabasına gidemeyenler için ise özellikle her cuma akşamı talebe sohbeti olurdu. Pazar günleri de ikindi namazını müteakip her hafta devam eden Pazar sohbetine bir çok talebe iştirak ederdi. O sohbetlerde nice imam hatipli gençler yetişti. Sohbetlerin mânevî havasından müteessir olarak imam hatiplilik bilinci kazandı. Okulda ilim tahsil ederken, camideki ve Hocaefendinin evindeki sohbet meclislerinde irfan ve hikmete kapı araladı, ahlak ve edep öğrendi.
Acilen, onun rahle-i tedrisinden ve derslerinden istifade eden yüzlerce talebesi, sohbetlerini ve vaazlarını dinleyen mü ’minler, uzaktan ve yakından ziyaretine gelerek onunla tanışma şerefine nail olanlar, müşkillerini arzedip tavsiylerini alma bahtiyarlığına eren kimseler ve hayır dualarını alanlar onu rahmetle ve hayırla yâd etmektedirler.
